Tadeusz Wrona: Chwała zwycięzcom i żal

W Polsce w ciągu ostatnich 40 lat, jedynie czterokrotnie odbyły się mistrzostwa świata: w łucznictwie, wioślarstwie, kolarstwie torowym i podnoszeniu ciężarów. Przyznanie nam mistrzostw było docenieniem dotychczasowej pozycji polskiej siatkówki, sukcesem Polskiego Związku Piłki Siatkowej i naszego kraju. Siatkówka jest sportem dla każdego, powinna być popularyzowana wśród młodzieży.
Druga rzecz to wielki wysiłek samorządowców z miast organizatorów, które zbudowały nowoczesne i funkcjonalne hale sportowe lub wyremontowały już istniejące. Ta infrastruktura będzie żyła po mistrzostwach rozgrywkami w różnych halowych dyscyplinach sportowych, wydarzeniami kulturalnymi i gospodarczymi (w odróżnieniu od niejednego pustego stadionu piłkarskiego wybudowanego na Euro 2012). Szczęście z przyznania organizacji MŚ, szczęście z inwestycji i wreszcie szczęście zwycięstwa. Pracowici, inteligentni, mocni Polacy najlepsi na świecie!
Gdzie tu miejsce na złość? Bierze się ona stąd, że wielka szansa stworzona przez niezwykłych siatkarzy i trenera, gospodarnych samorządowców i PZPS nie została wykorzystana. Impreza, która mogła ponieść Polaków, budować ich siłę
i wspólnotę, została w dużym stopniu przemilczana. Nie było możliwości obejrzenia meczów w telewizji publicznej (za wyjątkiem inauguracji i finału). Transmisje, jak również atmosfera zwycięstwa były niedostępne. A była to wspaniała okazja, aby porwać młodzież, również okazja na wielką promocję naszego kraju i miast organizatorów, które znakomicie zorganizowały swoje części turnieju.
W 2005 r. podzielono Ministerstwo Edukacji i Sportu, tworząc osobne Ministerstwo Sportu. Teraz nastąpił etap prawdy. W tak wyjątkowej sytuacji okazało się, że to byt, który nie potrafi rozwiązać prostego problemu praw do transmisji i wykorzystać zwycięskich mistrzostw do budowania polskiej racji stanu. Po co nam takie ministerstwo, które zaprzepaszcza niepowtarzalne szanse i możliwości?
tadeuszwrona7@gmail.com